Jordanië: precies waar ik op hoopte

Lawrence of Arabia? Door welke landen wordt het nu exact omringd? Hoe heet die koning ook alweer? Je ziet het, ik was niet echt goed voorbereid voor mijn trip naar Jordanië. Vind ik zelf geen probleem overigens. Ik had dit land al jaren op mijn verlanglijstje staan vanwege het wereldwonder Petra.

8 dagen naar Jordanië is dat niet wat kort? Nadat ik er ben geweest, vind ik dat nog steeds moeilijk om te zeggen. Ja, Ik heb veel highlights gezien, maar we hebben uiteraard nog veel gemist. Ik bedoel, Nederland heeft een oppervlakte van 37.354 km² (incl. water) en Jordanië heeft een oppervlakte van 89.328 km². Nederland heb je ook niet in 8 dagen gezien.
Maar het programma bevatte wel dé hoogtepunten waarvoor de meesten naar Jordanië reizen: Amman, de hoofdstad van Jordanië met 2.842.629 (2010) inwoners, Jerash, een archeologische plek ten noorden van Amman. De dode zee, Petra (één van de zeven 'nieuwe' wereldwonderen). Wadi Rum; de woestijn van Jordanië en Akaba; de niet zo toeristische tegenhanger van het Israëlische Eilat. Je ziet een plaatje van de route die we hebben gevolgd. Netto heb je met een 8-daagse trip maar 6 dagen in het land, want de eerste en laatste dag zijn reisdagen. Het aantal uren dat je in de auto zit, is gelukkig beperkt en tijdens een reisdag worden er voldoende stops gemaakt om de dag niet als reisdag te ervaren.
Ik ga verder niet al mijn dagen beschrijven, maar hieronder lees je een klein stukje over mijn beleving van Petra.

12 juni 2013: we zijn gisteravond na een redelijk relaxte reisdag aangekomen bij Petra. Vandaag gaat het gebeuren. Voor mij het hoogtepunt van de trip waar ik een hele tijd naar uit heb gekeken. We kunnen wat mij betreft niet vroeg genoeg vertrekken naar de oude stad zelf. We vertrekken iets na 6 uur 's-ochtends.
Thuis had ik mijn fotografische neiging, om te kijken waar de zon op gaat komen, niet kunnen bedwingen. The Treasury, de bekende entree, ligt op het zuiden. Geen recht toe recht aan zonsopgangsfoto's voor ons.
Tijdens ons tripje van 10 minuten naar het voormalige Bedoeïenenstadje vertelt onze reisgids Talal dat we het tripje op de paarden moeten schrappen. Het zit weliswaar in de toegangsprijs, maar de dieren worden niet goed behandeld, zegt hij. Later zou ik dat met mijn eigen ogen ervaren. Eenmaal binnen acteert Talal er op los om ons op de paarden te krijgen om zijn landgenoten die deze business begeleiden niet af te vallen. Dit is niet de eerste keer dat hij dit kunstje vertoont.
We beginnen onze wandeling door de lange uitgesleten kloof. Talal doet zijn best om alles tot in de details uit te leggen over het verleden van deze plek. Toch voel ik een bijna onbedwingbare druk om door die 'gorge' heen te rennen om de schatkamer van Petra te bekijken. Niet echt respectvol en gelukkig hebben we nog een dag om ons te kunnen vergapen aan de schoonheid van deze stad.

De kloof heeft een bijna geasfalteerde ondergrond waar we op lopen. Ik merk dat ik dat jammer vind en bedenk me wat de Jordanezen allemaal nog meer hebben bewerkt om deze plek te verfraaien. Ik raak deze gedachte gelukkig snel kwijt en op de momenten dat ik niet fotografeer, probeer ik me voor te stellen hoe het geweest moet zijn om er echt te wonen. Het is toch bijzonder dat er rond de start van onze jaartelling zo'n 25.000 mensen moeten hebben gewoond.
Indiana Jones wordt een aantal keren aangehaald tijdens onze wandeling en niet onterecht. Petra is het decor van één van de geprezen films van de alom bekende niet-bestaande archeoloog.
Eindelijk worden we beloond en krijgen we een glimp van de schatkamer te zien. Adembenemend en ongelooflijk tegelijk. Ook al heb ik dit beeld vaak op plaatjes gezien, in het echt voel je zoveel meer. We lopen verder het 'pleintje' op. De gevel van de schatkamer is direct uit de rotsen gehakt. Ik heb me laten vertellen dat het rode zandgesteente na de eerste laag niet enorm hard is, maar dan blijft het toch uniek om zoiets te maken. De pilaren, de ornamenten, wat een details. We mogen helaas niet naar binnen.
Er zijn gelukkig niet veel andere mensen. We hebben dus ruim de tijd om te genieten en ongegeneerd foto's te maken. Dat doen we dan ook. Iedereen wil met dit beroemde bouwwerk op de foto. De één springend, de ander met een dromedaris of ezel. Uiteindelijk staan we er ook met de hele groep op. Ik voel dat dit weleens het begin kan zijn van een hele mooie dag....

Kijk hier voor een aantal van mijn foto's geschoten tijdens deze trip: Jordanië.

South Georgia: een (sub)Antarctisch avontuur

Het Britse, (sub)Antarctische eiland South Georgia spreekt met meer dan 400.000 koningspinguïns, miljoenen stormvogels  en verschillende soorten albatrossen tot de verbeelding. Maar om het te geloven, moet  je het beleven. Een dag uit mijn reis.

We staan met 3 reisgenoten dezelfde koningspinguïn te fotograferen. Ik doe m´n fototoestel even weg en glimlach om dit tafereel. Waarom staan we in hemelsnaam dezelfde pinguïn te fotograferen als er duizenden langs de kustlijn staan?

We zijn zojuist afgezet bij Salisbury Plain aan de kust van South Georgia voor de eerste van vele ´landingen´ op dit bijzondere eiland.

Ik word die ochtend om 05.30 uur wakker. Genoeg geslapen en opgelaten omdat we deze dag voor het eerst het eiland op zullen gaan. De webcam, die op een scherm vanuit mijn hut een beeld geeft vanaf het dek van het schip, laat zien dat het allang licht is. Lange dagen, aangezien het hier in december zomer is. Buiten bekijk ik het landschap en fotografeer ik de eerste zeehonden rond de boot. Bijzonder. Als ik naar binnen loop, wordt er vanaf de brug van de kapitein omgeroepen dat er een groep actieve orka´s op ´11 uur´ zichtbaar is. Dat is niet gelogen. Duidelijk herkenbaar aan het zwart-witte patroon en de grote rugvin zwemmen ze voor en naast het schip. Er wordt geschat dat er het zo´n 7 zijn en al snel staat het dek vol met verwonderde en fotograferende medepassagiers. Ik ben er één van. Moeilijk een keuze te maken tussen kijken en foto´s maken. Het wordt een beetje van beiden.

Na het ontbijtbuffet, iedere dag stipt om half 8, worden we diezelfde ochtend getrakteerd op een ´Zodiac Cruise´ langs de kustlijn van Prince Olav Harbour. We krijgen allemaal (98 passagiers) de mogelijkheid om vanaf de Plancius, een voormalig Nederlands Marineschip, met de rubberen boten ons te vergapen aan de vele zeehonden, Antarctische pelsrobben en verschillende stormvogels, maar ook de verlaten overblijfselen en gebouwen van de vroegere walvisindustrie komen voorbij. Eén van mijn medepassagiers ziet eruit alsof we een poolexpeditie gaan ondernemen, maar dat is totaal niet nodig. Het is zelfs warm. Aan de temperatuur is niet af te lezen dat we ons biologisch gezien op een Antarctisch eiland bevinden. Als ik het log teruglees dat iedere passagier na de reis ontvangt, zie ik dat het die dag 5° Celsius is, maar met het zonnetje erbij voelt het nog veel warmer.

Na de lunch op de Plancius gaan we met de Zodiacs naar Salisbury Plain om voor het eerst echt aan land te gaan van dit 170 km lange en 2 tot 40 km brede eiland. Het weer is kalm en voor de boten dan ook geen probleem om de baai te bevaren. Alles wordt op de boot vanuit knopen berekend en de Zodiacs mogen ons tot ongeveer maximaal 30 knopen (windkracht 7) vervoeren naar de kust.

Als de Russische ´roerganger´ ons veilig aan land heeft gebracht krijgen we direct een instructie van Delphine, de Franse expeditieleidster. We worden gewezen op de soms agressieve houding van de mannelijke pelsrobben en vertelt ze hoe we een schijnaanval kunnen pareren. Ook krijgen we de gedragscode mee welke afstand we moeten bewaren tot de verschillende diersoorten, worden we ingelicht waar de kolonie Koningspinguïns zich bevindt, mogen we niet naar de voor het oog te belopen gletsjer en niet onbelangrijk wordt verteld hoeveel tijd we hebben.

Nadat ik mijn reddingsvest heb afgedaan, kijk ik om me heen en kan ik een glimlach van oor tot oor niet voorkomen. Het is moeilijk om niet direct in superlatieven te spreken, maar dit is uniek. Voor me, achter en naast me zie ik overal pelsrobben: mannetjes, vrouwtjes en hun kleintjes, liggen er jonge zeeolifanten waarvan de slurf nog niet echt is ontwikkeld, voeden stormvogels zich aan overleden zeehonden, maar zie ik vooral Koningspinguïns. Duizenden! De Koningspinguïn is met ongeveer 90 centimeter iets kleiner dan de nauw verwante Keizerspinguïn die alleen op Antarctica zelf voor komt. Verder heeft de Koningspinguïn een grijsblauwe rug, een witte buik en een oranje, gele vlek aan de zijkant van hun kop. Ze wegen zo´n 11 tot 16 kilo.

Ik loop nog geen 5 meter het strand op en pak direct mijn fototoestel om plaatjes te maken van wat ik zie. Wat eerst? Een groep Koningspinguïns die met elkaar staat te ´vergaderen´, een pasgeboren pelsrob die bijna over mijn laarzen heen kruipt of de jonge, maar nu al immense zeeolifanten die vechtend met elkaar de onderlinge hiërarchie bepalen?

Na de eerste foto´s vinden we wat rust en besluiten ook wij om naar de grote pinguïnkolonie te lopen. Naast al het wildlife dat we tegenkomen op het strand zie ik overal verwonderde en gezichten van medereizigers en bekijk ik ook de omgeving. Dit eiland wordt soms de Alpen op zeeniveau genoemd. Dat is waar. In de zomerperiode zijn de buitenranden van het eiland goed begaanbaar waar het in de winter voor het grootste gedeelte uit sneeuw en ijs bestaat. Je ziet de eeuwig besneeuwde bergtoppen op de achtergrond en in de verte eindigt een gletsjer bijna op het strand.

Bij de kolonie stokt mijn adem even. Het is zijn er echt veel. Zover ik voor me kan kijken zie ik alleen maar pinguïns met hun kuikens. De geur is door de lage temperatuur niet dominant aanwezig, het geluid van de blatende pinguïns des te meer. Intens.

Ik houd de zojuist vertelde spelregels rondom de afstand tot de dieren redelijk in acht, maar gelukkig gelden deze regels niet voor de pinguïns zelf. Ik ga op mijn hurken zitten en al snel komen de eerste kuikens naar me toe lopen. Tot zo´n 10 cm afstand. Ik hoor de stem van David Attenborough in mijn gedachten en heel even kan ik me voorstellen hoe hij zich moet voelen tijdens het maken van zijn documentaires. Dit is hemels.

De komende dagen staat ons nog ontmoetingen te wachten met o.a. duizenden Macaroni-, Gentoo- en Chinstrap pinguins, zien we overal broedende en vliegende stormvogels en albatrossen, maken we nog kennis met de historie van het eiland om op de laatste dag beloond te worden met een kolonie van meer dan 100.000 Koningspinguïns.

Tot zover dag 1 op South Georgia.

Check een aantal foto's van mijn trip hier.

Mijn project Zeven voor leven

Sinds mijn trip naar Madeira vorig jaar heb ik niets meer op mijn website geplaatst. Nu is het tijd weer eens iets te plaatsen al is het alleen maar voor mijn eigen geschiedenis.

9 Juni ga ik met 6 vrienden en familieleden meedoen aan de Alpe d´HuZes: fietsen om geld op te halen tegen (de gevolgen) van kanker. De teamnaam is Zeven voor leven en we hebben sinds kort de website www.zevenvoorleven.nl gelanceerd. We moeten als team de klim 6 keer maken, maar wij gaan voor 21 x. Als iedereen fit aan de start verschijnt, dan gaan we dat zeker halen. Ik zelf ga voor minimaal 2 beklimmingen.

Inmiddels heb ik een racefiets gekocht, hebben we bijna € 20.000 opgehaald en zijn we hard aan het trainen. De weg er naartoe maakt verschillende gevoelens los: trots en verdriet en alles wat daar tussen ligt.

Daarnaast ben ik druk bezig met werk en de vakopleiding Fotografie aan de Fotovakschool in Rotterdam, maar daarover waarschijnlijk later meer.

Hierbij mijn fiets (Garnelli Luciano met Shimano 105, met triple) en mijn teamgenoten.

Madeira: mooi, maar beladen

De meesten van jullie wisten al dat ik er even tussenuit moest. De laatste twee weken samen met Sas overdenken en eigenlijk even tijd nemen om de afgelopen 1½ jaar de revue te laten passeren. Een mooie, beladen, verdrietige trip en de eerste reis waar Saskia ´met me mee is gereisd´ zonder er fysiek bij aanwezig te zijn. Ik ben wel blij dat ik het heb gedaan. Gelijk maar in het diepe gesprongen en nu maar weer zelf leren zwemmen.

Ik zocht een land waar de temperatuur eind maart al redelijk is, het liefst gecombineerd met een beetje zon en ook een plek waar je goed kunt hiken. Madeira biedt dit allemaal. Halverwege februari dit jaar zijn er nog aardverschuivingen en overstromingen geweest die 52 doden hebben ge-eist, maar er was geen negatief reisadvies.

Madeira is een Portugees eiland in de Atlantische Oceaan, en een onderdeel van de gelijknamige archipel. Tot de archipel behoren ook Porto Santo, de Ilhas Desertas (‘verlaten eilanden’) en de Ilhas Selvagens (‘woeste eilanden’).
De totale oppervlakte van Madeira is 740 km2; het eiland is slechts 57 km lang en 23 km breed en heeft een omtrek van 151 km. Madeira is daarmee ongeveer net zo groot als de provincie Utrecht. Lissabon, de hoofdstad van moederland Portugal, ligt op 900 km, en het is 600 km naar de kust van Marokko.
Met een autootje kon ik dus al snel het eiland rond. Dat heb ik dan ook gedaan. Veel gewandeld, wat gelezen en muziek geluisterd.
Er is geen strand, maar als je niet teveel toerisme zoekt, in ieder geval niet in deze periode, en je zoekt een redelijke temperatuur, dan is dit echt een aanrader. Het staat nog bekend als een ´bejaardeneiland´ en er waren er ook veel, maar ik heb toch ook veel jongeren (zo zie ik mezelf nog :-)) gezien.

Bij deze een aantal foto´s van m´n tripje. Met een knipoog schrijf ik dat ik de komende jaren Saskia haar landenpercentage (zie kaartjes linksboven) ga overtreffen. Tijdens dit schrijven heb ik 16% van de landen van de wereld bezocht en Saskia 18%.

Het hele ja-woord!!

15 Januari was het zover. Na een korte voorbereidingstijd aan het begin van 2010 al het huwelijk van het jaar. Voor ons in ieder geval ;-)

We hebben het allemaal niet te traditioneel aangepakt: ik ben meegegaan om de bruidsjurk uit te zoeken. In het begin was er niet eens sprake van een bruidsjurk. Saskia en Sissy gaan namelijk niet samen. Toch geslaagd en wat een bruidje was ze!! Ik heb er meer van genoten dan ik van tevoren had gedacht. Van mij hoefde het trouwen nooit zo, totdat ik Sas tegenkwam in 2005 dan.

Om terug te gaan naar het niet traditionele, ik heb een bruin pak gekocht dat ik ook gewoon naar m´n werk kan dragen. Tijdens de dag hebben we ons ook niet opgesloten totdat iedereen er was. Stel je voor dat we ons in onze kamer hadden moeten verstoppen voor een uur. Belachelijk. We hebben zelf iedereen dus ontvangen en welkom geheten en zijn rond 14:45 uur aan het officiële gedeelte begonnen. Ciska, de ambtenaar van de Burgerlijke stand, deed het geweldig. Leuk van tevoren ons geboortejaar opgezocht, onze namen geanalyseerd en via ´informanten´ (Ivo, de broer van Saskia en Henri, een vriend van mij) anekdotes over ons leven tot nu toe de revue laten passeren.

Toen... kusje, getuigen laten tekenen en proosten op de rest van ons leven. We waren blij met de groep die er was. Het maakte het allemaal erg huiselijk en intiem. Volgens mij heeft iedereen genoten. We zijn geëindigd met een diner, maar niet voordat er toch nog een ´stukje´ doorheen was geslopen. De begeleidende muziek hebben we nog tegen kunnen houden, maar het stukje niet. Gelukkig maar, want ze hadden het allemaal heel leuk gedaan: een quiz met als thema reizen. Met ieder goed antwoord konden we zakgeld verdienen voor ons weekendje weg.

We zijn met een klein groepje in de herbergerie blijven slapen en hebben ´s-ochtends nog ontbeten.

Al met al was het een geweldige ervaring met een enorm fitte Saskia. Even waren we niet met ziekzijn bezig deze dagen. Heerlijk! Een goede keuze om het juist nu te doen. Saskia is nu eindelijk officieel mijn vrouw: Saskia Roos-Willemsen. Mooi hè :-)))

Hierbij nog een paar kiekjes met dank aan m.n. Raymond en Marcel. Thanks guys!

Het halve ja-woord

Gisteren was het dan zover. Samen naar de gemeente Pijnacker voor ons eerste officiële momentje, nadat we elkaar hadden beloofd te gaan trouwen. De ondertrouw. Tegenwoordig hoef je geen geboorteuitreksels meer te hebben en hebben ook de meeste gemeentes zich overgegeven aan de digitale revolutie zonder dat ze dit commercieel uitbuiten oftewel het kost je niets, behalve een beetje tijd.

Van tevoren hadden we al bedacht dat het een formaliteit zou worden waarbij je na 5 minuten weer buiten staat. Het scheelt inderdaad niet veel. Het is dat we het zelf wat hebben opgeleukt om het vast te willen leggen en dat heeft deze onderstaande foto opgeleverd. Wij hadden in ieder geval lol. Met onze kleinschalige bruiloft in aantocht hebben we al heel veel geregeld: de locatie, de ambtenaar van de Burgerlijke stand, de uitnodigingen zijn verstuurd (maar nog bij niemand in de bus gevallen begreep ik) en we hebben er enorm veel zin in.

Hoewel we snel hebben besloten om te trouwen, is het voor mij al een event om nooit te vergeten. Wie had dat gedacht? Ik niet in ieder geval :-)

Zora

Sinds mei hebben we een nieuw gezinslid, maar we hebben haar nog nooit wereldkundig gemaakt op deze blog, dus dat moest er maar eens van komen.

We hebben haar niet uit Noorwegen meegepikt, maar ze is wel half Noors(e boskat).